انواع آسیب های ورزشی و درمان آن ها
اصطلاح "آسیب‌های ورزشی" به معنای وسیع‌تر، به نوع آسیب‌هایی که بیشتر در طول ورزش یا تمرین رخ می‌دهد اشاره می‌کند. برخی از آسیب‌های ورزشی ناشی از حوادث است؛ دیگر آسیب‌ها به علت تمرینات ضعیف آموزشی، تجهیزات نامناسب، عدم تهویه، گرم کردن و کشش کافی هستند. برخی از صدمات به مراقبت‌های پزشکی سریع نیاز دارند، درحالی‌که دیگر صدمات خودبه‌خود درمان می‌شوند. اگرچه درصورتی‌که دررفتگی یا کشیدگی شدید باشد، کل عضله، تاندون یا رباط‌ها دچار پارگی می‌شوند و جراحی ممکن است موردنیاز باشد.
فهرست نمایش
انواع آسیب‌های ورزشی
در اینجا رایج‌ترین آسیب‌های ورزشی آمده است:
- کشیدگی و رگ به رگ شدن
- کمردرد
- آسیب‌های استخوانی، ازجمله شکستگی
- صدمات همسترینگ
- جراحت سر
- پاشنه درد
- تورم مفاصل
- زانودرد، از جمله آسیب رباط زانو
- شانه درد
- تورم ماهیچه‌ها
- آسیب تاندون آشیل لینک به مقاله پارگی تاندون آشیل
- دررفتگی
- آرنج تنیس‌بازان لینک به آرنج تنیس‌بازان
درمان
- رگ به رگ شدن، آسیب‌های عضلانی، تاندونت و آسیب رباط‌ها می‌توانند در ابتدا با یک روش معمول درمان شوند که شامل موارد زیر هستند:
- حفاظت: از ناحیه‌ی آسیب‌دیده در برابر صدمات بیشتر حفاظت کنید.
- استراحت : حداقل 48 ساعت ناحیه‌ی آسیب‌دیده را استراحت دهید.
- یخ : بسته یخ را به مدت 10 تا 30 دقیقه در ناحیه آسیب‌دیده قرار دهید. اطمینان حاصل کنید قبل از استفاده، یخ را در یک حوله بپیچید و سپس روی ناحیه آسیب‌دیده قرار دهید زیرا تماس مستقیم با پوست می‌تواند باعث سوختگی پوست با یخ شود.
- فشرده‌سازی : برای کاهش تورم و همچنین محدود کردن حرکت، می‌توان از باند فشاری استفاده کرد.
- بالا نگه‌داشتن: با بالا بردن اندام آسیب‌دیده در وضعیت راحت و بلند، تورم می‌تواند کاهش یابد و عضو آسیب‌دیده کاملاً استراحت می‌کند.
پس از 48 ساعت سعی کنید محل آسیب را حرکت دهید و باندهای فشرده‌سازی را بردارید. در این مرحله، گرما و ماساژ می‌تواند به افزایش جریان خون در ناحیه کمک کند.
اگرچه این درمان‌ها به‌طور گسترده‌ای برای بسیاری از آسیب‌های ورزشی استفاده می‌شود، ممکن است برای آسیب‌های جدی‌تر کافی نباشند. برخی از درمان‌های بیشتر ممکن است موردنیاز باشند که نمونه‌هایی از آن‌ها در زیر آمده است.
مسکن‌ها
رایج‌ترین نوع داروهای ضد درد پاراستامول و ایبوپروفن هستند. این داروها می‌تواند باهم نیز مصرف شوند زیرا که ایبوپروفن داروی ضدالتهابی است و می‌تواند به کاهش تورم کمک کند، درحالی‌که پاراستامول درد را کاهش می‌دهد. لازم به ذکر است که ایبوپروفن برای افرادی که سابقه بیماری آسم، کلیوی یا کبدی دارند توصیه نمی‌شود.
ثابت کردن ناحیه آسیب‌دیده
پزشک با کاهش حرکت عضو یا محل آسیب‌دیده به درمان کمک می‌کند و از آسیب بیشتر جلوگیری می‌کند. ثابت کردن ناحیه اغلب می‌تواند درد، تورم و هرگونه اسپاسم را کاهش دهد، درحالی‌که اجازه می‌دهد خون به‌راحتی به ناحیه مجروح برسد و به روند بهبود کمک کند. نمونه‌هایی از ابزار ثابت نگه‌داشتن شامل شانه بند یا بازوبند، آتل‌بندی برای استخوان‌های مجروح، گچ برای استخوان‌های شکسته و گردنبند طبی هستند.
فیزیوتراپی
برخی از افرادی که در دوره‌ی بهبودی از آسیب درازمدت هستند، می‌توانند از فیزیوتراپی بهره‌مند شوند. فیزیوتراپی درمان تخصصی است که در آن روش‌هایی مانند ماساژ، درمان دستی و تمرین برای بهبود دامنه حرکت، تقویت عضلات اطراف و بازگرداندن عملکرد طبیعی منطقه آسیب‌دیده استفاده می‌شود. فیزیوتراپیست همچنین می‌تواند برنامه ورزشی برای کمک به تقویت بخش آسیب‌دیده و کاهش خطر ابتلا به عوارض درمانی ارائه کند.
توانبخشی و تمرینات
توانبخشی فرآیند بازیابی کامل عملکرد بعد از آسیب است و شامل بازگرداندن قدرت، انعطاف‌پذیری، استقامت و قدرت است که از طریق تمرینات و ورزش‌های مختلف به دست می‌آید. توانبخشی به‌عنوان درمان پس از آسیب مهم است اما متأسفانه اغلب نادیده گرفته می‌شود. هدف از برنامه توانبخشی، بازگشت به سطح قبل از آسیب در تمام جنبه‌های آمادگی جسمانی است. برنامه کامل توانبخشی و تقویت برای اطمینان از بهبود کامل و برای جلوگیری از آسیب مجدد ضروری است.
تزریق کورتیزون
التهاب شدید تزریق کورتیزون در ناحیه آسیب‌دیده را ضروری می‌کند. در تزریق کورتیزون از استروئید ها برای کاهش تورم استفاده می‌شود و علائم دردناک مرتبط با آسیب‌های عضلانی و رباط را از بین می‌برد.
شاکویوتراپی
شاکویوتراپی بدون مصرف دارو، برای مثال تزریق کورتیزون، به کار برده می‌شود. درمان مؤثر است و از مکانیسم‌های بهبودی بدن حمایت می‌کند. معمولاً پس از درمان فرد بهبود فوری درد را تجربه می‌کند و ازاین‌رو بهبود حرکت نیز حاصل می‌شود. عوارض جانبی گزارش‌شده حداقل است.
مگنت تراپی
هنگامی که مگنت تراپی استفاده می‌شود، عضلات و بافت نرم قوی‌تر و آرام‌تر می‌شوند، امواج از طریق بافت عبور می‌کنند و جریان‌های ثانویه القا می‌شوند. هنگامی که این جریان‌ها با امواج مغناطیسی در هم می‌آمیزند، حرارت آن‌ها بر روی الکترون‌ها در سلول‌های بدن اثر می‌گذارد. این تأثیرات گرم در کاهش تورم عضلانی و درد بسیار مؤثر است. حرکت هموگلوبین در رگ‌های خونی افزایش می‌یابد - این مورد در مطالعات گرمایی و هسته‌ای پزشکی دیده‌شده است - درحالی‌که میزان کلسیم، کلسترول و اسیدلاکتیک در خون کاهش می‌یابد. خون تصفیه می‌شود و گردش خون افزایش می‌یابد. شواهد قابل‌توجهی در مورد مکانیسم ضد درد در خود فیبرهای عصبی که در معرض میدان مغناطیسی قرار می‌گیرند، وجود دارد.
لیزر
لیزر برای درمان انواع صدمات اسکلتی عضلانی استفاده می‌شود که به کاهش درد، اسپاسم عضلانی و التهاب و تشویق به تولید سلول‌ها کمک می‌کند. تنظیمات و دوز استفاده‌شده بستگی به عمق آسیب در حال درمان، مقدار بافت چربی روی قسمت مجروح و سن فرد دارد. به نظر می‌رسد که لیزر بیشترین مزیت را برای آسیب‌های مربوط به رباط‌ها داشته باشد.
پیشگیری
- نکات زیر چه برای کسانی که هرگز آسیب ورزشی نداشته‌اند و در تلاش‌اند که این روند را حفظ کنند و چه برای افرادی که آسیب‌دیدگی را تجربه کرده‌اند و نمی‌خواهند دوباره صدمه ببینند مفید و مؤثر خواهد بود.
- هنگام تمرین نیم زانو زدن از خم کردن زانو بیش از 90 درجه اجتناب کنید.
- زمان تمرینات کششی، با صاف نگه داشتن پاها، از پیچیدن زانوها جلوگیری کنید.
- پس از پرش، با زانوی خم بر روی زمین فرود بیایید.
- تمرینات گرم کردن را نه فقط قبل از فعالیت‌های شدید مانند دویدن، بلکه قبل از ورزش‌های سبک‌تر مانند گلف نیز انجام دهید.
- بیش‌ازحد ورزش نکنید.
- قبل از فعالیت کشش‌های مربوط به گرم کردن بدن را انجام دهید. کشش تاندون آشیل، همسترینگ و چهار سر ران را انجام دهید. زیاده‌روی نکنید.
- بعد از ورزش‌های سنگین بدن را سردکنید. به‌عنوان مثال، پس از مسابقه برای 5 دقیقه پیاده‌روی کنید تا ضربان به‌تدریج پایین بیاید.
- کفش‌های مناسب و اندازه بپوشید تا ضربه را جذب کنند.
- از نرم‌ترین سطوح ورزشیِ در دسترس استفاده کنید و از ورزش بر روی سطوح سخت مانند آسفالت و بتن اجتناب کنید. دویدن در سربالایی ممکن است فشار بر روی تاندون آشیل و پا را افزایش دهد.
